|
داستان بازی ما از جایی شروع می شود که، شما یک کارکتر هستید. این بازی در کشور روم ( ایتالیای امروزی ) است .
شما یک برده که خانواده اش توسط بربر ها از بین رفته اند هستید و با خود سوگند یاد کردید که انتقام خون خانواده خود را بگیرید |
سال قبل در سال ۲۰۰۴ سری Total War توانست با نسخه ی Rome به یکی از بهترین فرانچایز های سبک استراتژی تبدیل شود و طرفداران زیادی در بین هواداران پلتفرم PC پیدا کند . در طی این سال ها ۴ نسخه دیگر از توتال وار روانه بازار شد و حال نوبت به ساخت دنباله برای یکی از بهترین بازی های این فرانچایز رسید تا باز هم هواداران این سبک را به سمت خود بازگرداند .
زمانی که مرگ انسان فرا می رسد، تمامی لحظات خوب و بدی که در گذشته برای او اتفاق افتاده است، در برابر چشمانش رژه می روند. انسان در حال مرگ به هر چیزی می تواند و می خواهد که چنگ بزند تا زنده بماند، اما آیا فرشتگان مرگ، این اجازه را به او می دهد؟چه چیزی یک انسان را در ورته ناامیدی و حیرانی، به سوی پرش بر بلندای آسمان سوق می دهد؟ آیا نه اینکه همگان طعم مرگ را خواهند چشید؟ پس چه چیز باعث خشم و نفرت انسان نسبت به مرگ می شود؟ آیا دنیای دیگری برای ما وجود خواهد داشت؟ آیا ما می دانیم به کجا سفر خواهیم کرد؟
هفت سال می‌گذرد از زمانی که اولین نسخه‌ی Assassin’s Creed با روی کار آوردن چند فرمول ساده توانست خودش را در میان چندین بلاک باستر بزرگ نسل هفتم جا کند و سر زبان‌ها بیفتد. یک وقفه‌ی دو ساله تا سال ۲۰۰۹ باعث شد تیم مونترال یوبی‌سافت بتواند ایده‌ی یک سه‌گانه را تا سال ۲۰۱۱ با داستان اتزیو آدیتوره استخراج کند. نسخه‌ی سوم با ضعف و کاستی‌های متعددی منتشر شد و در ادامه نسخه‌ی چهارم یکی از لذت‌بخش‌ترین عناوین از این سری بین هواداران نام گرفت. رونمایی از Unity باعث شد برای اولین سال دو نسخه‌ی کنسولی از این سری را در کنار هم داشته باشیم؛ یکی نسل هشتمی و دیگری نسل هفتمی!
اتحاد به چند دلیل یک بازی متفاوت تلقی می‌شد؛ اول از همه این که اولین نسخه‌ای بود که پس از انتشار کنسول‌های نسل هشتمی به صورت انحصاری برای این کنسول‌ها و پی سی منتشر شده و در سویی دیگر یوبی‌سافت این بار دست به ساخت عنوانی بر اساس یکی از مهم‌ترین رویدادهای تاریخ‌ساز کشور خودش زده, انقلاب کبیر فرانسه.
این بار داستان بازی ما را به پاریس در دهه‌ی ۱۷۹۰ می‌برد؛ شهری که در آن برهه‌ی زمانی خونین‌ترین روزهای خود را تجربه می‌کرده و روایت‌گر انقلاب مردم در برابر دولت ورشکسته‌ی فرانسه است. این بار سازندگان به جای ساخت محیط‌های ایتالیای رسنانس و یا شهرهای امریکا در خلال انقلاب و جنگ‌های داخلی، روایتی متفاوت را تعریف می‌کند. بازیکن کنترل آرنو دوریان جوانی که به تازگی به فرقه‌ی اساسین‌ها پیوسته را در دست می‌گیرد. تفاوتی که در شخصیت‌پردازی آرنو با دیگر شخصیت‌های سری مثل الطائر و اتزیو دارد این است که او برای هدفی می‌جنگد که در ابتدا کاملا شخصی است اما ناغافل قصه‌ی انتقام گرفتن بابت مرگ پدرش از طرفی شاخه‌ی درام پیدا می‌کند و از طرفی به خون‌خواهی از کل تمپلارهای شهر راه می‌یابد.
تجارت کهنه ای نیست، هنوز حتی بالغ نشده اما سرمایه های هنگفتی را به جیب صاحبانش روانه می کند. اکتیویژن و Call of Duty، الکترونیک آرتز و بتلفیلد، یوبی سافت و Assassin’s Creed، راک استار و GTA و الی آخر، ذاتا همگی یک مشت اسم بی ارزش هستند. آنچه ما پیرامونش سخن می گوییم دلارهای ناقابلی است که اندک اندک دریایی را می سازند و این اسامی را معنی می کنند.
میلیون ها دلار بدنه ی صنعت بازی را در سال ۲۰۱۴ شکل داده اند. این رقم هر سال بزرگ و بزرگ تر می شود و توجه جمعیت بیشتری در سراسر جهان به آن معطوف می گردد. خواسته یا ناخواسته با تجارتی میلیارد دلاری طرف هستیم که باید به بلوغ برسد.
اگر دنیای بازی را اندکی حرفه ای دنبال کنید احتمالا این پرسش برای تان پیش آمده که چرا The Last of Us از میان تمامی عناوین بزرگ سال ۲۰۱۳ مثل Bioshock Infinite و GTA V، با چنین اختلافی موفق به دریافت جایزه بهترین بازی سال شد. پاسخگویی به این سوال، ساعت ها بحث و جدل را نیازمند است اما به طور کلی یکی از دلایل برتری شاهکار ناتی داگ نسبت به بقیه عناوین سال، بلوغی بود که در صنعت بازی ایجاد کرد.
The Last of Us از لحاظ کارگردانی و داستانی، هم رده ی بهترین های هالیوود است، از لحاظ گرافیکی روی کنسولی ۷ ساله شاهکار به تمام عیار محسوب می شود و گیم پلی درگیرکننده ای دارد. صنعت بازی های ویدیویی در مقایسه با رسانه های قدرتمندی چون سینما، همچون کودکی خردسال است، بنابراین اگر عنوانی بتواند المان ها را وارد مرحله جدیدی کند، یک خط شکن محسوب می شود.
Call of Duty سال هاست که نه خط شکن به حساب می آید و نه قاعده ای را به جهت مثبت تغییر داده. هر ساله میلیون ها نسخه می فروشد و چه بسا پرفروش ترین بازی سال می شود اما مدتی است که حتی دیگر در لیست بهترین ها هم قرار نمی گیرد.
استودیو Sledgehammer با به دست گرفتن سکان میراث به گل نشسته اینفینیتی وارد (Infinity Ward) در سال ۲۰۱۴ تکلیف سنگینی را روی دوش خود حس می کند. به طور خلاصه، Advanced Warfare هم انقلابی نیست اما فرسنگ ها بهتر از آنچه در سال ۲۰۱۳ بازی کردیم است.
Ghosts زشت ترین شوخی اکتیویژن با دنیای بازی های ویدیویی و طرفداران Call of Duty بود.
در ادامه مطلب با بررسی Call of Duty: Advanced Warfare همراه دیجیاتو باشید.
